چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن
ولی لبهای خود همواره بستن
به رسم دوستی دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش
ولی در بطن خود غوغا نشستن
به غربت دوستان بر خاک سپردن
ولی در دل امید به خانه بستن
به من هر دم نوای دل زند بانگ
چه خوش باشد از این غمخانه رستن...

وقتی که در شبهای من جز سایه ها پیدا نبود 

در ذهـــــن من رویایـــــــی جز پیروزی فردانبود 

بـــــــــا قایق شکسته ای درگیر این دریا شدم 

تصور و دلسادگی مبهوت یک رویـــــــــــا شدم 

پرواز کنم پرواز کنم پس عاشقـــــــــی آواز کنم 

فریاد کنم فریاد کنم جان از قفــــــــس آزاد کنم 

یاران یاران تا پای جان  باهم آغاز با هم پایـــان

   از پـــــــا نیفتادم رفیـــــــق در جستجـــوی آرزو   

  باهرنفس سوی هدف با من تو از امید بگــــــو 

زنجیرترس و پاره کن بگذرازاین روزهای سخت

به زیر سقف آسمون ایستاده میمیره درخت...

بقیه در ادامه ی مطلب

لطفا برای دیدن ادامه به ادامه مطلب مراجعه کنید…